Adam Nogalski

Profesor Adam Nogalski ukończył Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Lublinie w 1990 roku. W roku 1991 podjął pracę w Klinice Chirurgii Urazowej i Medycyny Ratunkowej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie na stanowisku młodszego asystenta, a od 2007 roku jest Kierownikiem tej jednostki. Profesor A. Nogalski uzyskał I stopień specjalizacji z chirurgii ogólnej w 1994 roku, a II stopień specjalizacji w tej dziedzinie w roku 1999. Tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny ratunkowej uzyskał w roku 2003. W latach 1999-2007, oprócz pracy w Klinice Chirurgii Urazowej i Medycyny Ratunkowej, Profesor A. Nogalski był również Ordynatorem Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w Samodzielnym Publicznym Szpitalu Klinicznym nr 1 w Lublinie. Od 2004 roku jest też Konsultantem Wojewódzkim w dziedzinie medycyny ratunkowej województwa lubelskiego.

Równolegle z pracą kliniczną, Profesor A. Nogalski prowadzi działalność naukową. W 1998 roku uzyskał stopień doktora nauk medycznych, w roku 2008 stopień doktora habilitowanego nauk medycznych, a od 2010 roku jest zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Od 2012 roku Profesor A. Nogalski pełni funkcję Prodziekana I Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Stomatologicznym Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.

Profesor A. Nogalski jest członkiem licznych towarzystw naukowych. Do Polskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej dołączył w 2001 roku i od tamtej pory aktywnie wspierał jego działalność, będąc członkiem Zarządu Głównego PTMR od roku 2004. W latach 2010-2015 pełnił funkcję Sekretarza Zarządu Głównego PTMR, a w latach 2016-2018 funkcję Wiceprezesa. Poza tym, w latach 2003-2010 był Prezesem Oddziału Lubelskiego PTMR. Dodatkowo, Profesor A. Nogalski jest członkiem European Society of Emergency Medicine (od 2008 roku), European Society for Trauma and Emergency Surgery (od 2016 roku), Towarzystwa Chirurgów Polskich (od 1991 roku) oraz Lubelskiego Towarzystwa Naukowego (od 2010 roku).

Główne zainteresowania zawodowe Profesora A. Nogalskiego to szeroki zakres tematyczny w dziedzinie chirurgii urazowej i medycyny ratunkowej. Główny nurt koncentruje się wokół zagadnień dotyczących epidemiologii urazów, metod leczniczych stosowanych u chorych poszkodowanych w wyniku urazów oraz rozwiązań organizacyjnych 
w chirurgii urazowej i medycynie ratunkowej. Głównym osiągnięciem naukowym jest rozprawa habilitacyjna, której zasadniczym celem było opracowanie autorskiej skali oceniającej ciężkość obrażeń ciała. Skala ta stanowi uniwersalną metodę pozwalającą na obiektywną ocenę ciężkości obrażeń i ryzyka zagrożenia życia, zarówno dla indywidualnych pacjentów, jak i dowolnie wybranych grup chorych. Umożliwia ona również prowadzenie badań populacyjnych.